Fenomen Squid Game - rozszyfrowaliśmy Hwang Dong-hyu

Serial Squid Game to hit Netflixa ostatnich tygodni. Niestety, jego sukces stawia pod znakiem zapytania naszą moralność. Czy o to chodziło twórcy?

Squid Game w reżyserii Hwang Dong-hyuk to serial koreańskiej produkcji, który w ostatnich tygodniach jest jednym z najczęściej oglądanych produkcji na platformie Netflix. Dzieje się to za sprawą fascynującej i nieco brutalnej fabuły, którą umiejscowiono w niezwykle przyjaznym i uroczym otoczeniu. Historia opowiada o ludziach, którzy na skutek zrządzenia losu oraz podejmowanych pochopnie decyzji toną w długach. Decydują się więc na udział w grach z ich dzieciństwa w zamian za wysoką nagrodę finansową. Nie biorą jednak pod uwagę faktu, że wysoka jest także stawka, którą jest ich własne życie.

Nie jest tajemnicą, że reżyser rozwijał scenariusz przez dekadę. Jak sam opowiada, inspiracją do historii przedstawionej w serialu były japońskie komiksy i animacje. Warto tutaj zaznaczyć, że standard azjatyckich i europejskich produkcji znacznie od siebie odbiega. Mimo to sam twórca wspomina, że długo szukał wydawcy, który byłby gotów zekranizować i upublicznić jego niezwykle brutalny pomysł. Biorąc pod uwagę sukces produkcji na arenie międzynarodowej, można by pomyśleć, że ci sami producenci teraz plują sobie w brodę. Wydaje mi się jednak, że nie żałują, a ich spojrzenie było znacznie szersze i dalekobieżne niż mogłoby się wydawać.

Zobacz również:

Tak jak wspominałam, serial Squid Game osiągnął ogromny sukces na skalę globalną. Na dowód tego niech stanowią statystyki podające, że koreański tytuł jest numerem jeden w aż 94 krajach na całym świecie. Co ciekawsze jednak, od dnia premiery Squid Game został obejrzany przez 111 milionów kont — a to znacznie więcej niż poprzedni hit Netflixa, Bridgertonowie. Moim zdaniem taka popularność jest skutkiem poprowadzenia fabuły w formie reality show, w którym to widzowie mają możliwość kibicowania konkretnym uczestnikom. Twórca także wspomina, że takie było jego założenie.

Jak można jednoznacznie stwierdzić po wynikach oglądalności Squid Game — udało się. Nawet widzowie, którzy wcześniej nie mieli sposobności poznać zabaw z serialu, są w stanie zrozumieć ich zasady. Dzięki temu fani skupiają swoją uwagę wyłącznie na konkretnych graczach oraz relacjach między nimi. Trzeba przyznać, że charyzma głównych bohaterów przyciąga, a trudna przeszłość rozczula, co pozwala widzom zaangażować się w produkcję.

Muszę przyznać, że początkowo także z dużym entuzjazmem nie tylko obejrzałam serial kilkukrotnie, ale także polecałam go innym. Byłam pod ogromnym wrażeniem, jak prosta, a zarazem genialna jest historia przedstawiona w Squid Game. Wszystko trwało jednak do czasu, aż próbowałam znaleźć odpowiedź na pytanie “dlaczego?”.

Długo nie potrafiłam wyjaśnić fenomenu koreańskiej produkcji. Motyw przewodni nie jest przecież wcale taki nowy, biorąc pod uwagę, że z zamkniętymi oczami byłabym w stanie wymienić co najmniej kilka podobnych produkcji. Jako pierwszy przykład nasuwa się tytuł “Igrzyska śmierci”, gdzie gracze rzuceni na arenę polują na siebie nawzajem. Tam także wygraną jest bogactwo i prestiż, zasady gry są banalne, a główni bohaterowie charyzmatyczni. Odpowiedź przyszła wtedy, gdy znalazłam jedną, ale jakże oczywistą różnicę pomiędzy oboma tytułami.

W “Igrzyskach śmierci” zdecydowana większość bohaterów jest przeciwna zasadom, które towarzyszyły organizacji zawodów. Wyjątek stanowi para uczestników z Dystryktu Pierwszego, która to chętnie bierze udział w walce na śmierć i życie. Tam jednak są oni przedstawieni w świetle negatywnym, jako przykład postaci zepsutych przez bogate środowisko Panem. Cała reszta uważana jest za antagonistów cierpiących niesłusznie.

Inaczej jest jednak w Squid Game, gdzie uczestnicy biorą dobrowolny udział w grze o wysoką nagrodę finansową wynoszącą 45,6 miliarda wonów koreańskich. Można powiedzieć, że z perspektywy widza nie wywołuje to w nas niezgody — w końcu… gracze sami się w to pakują. Obserwujemy więc przez kilka odcinków, jak stado zdesperowanych ludzi bierze udział w śmiertelnych rozgrywkach w nadziei, że przeżyją. A to z kolei stawia nas, widzów, w roli V.I.Pów, nieprawdaż?

Zdębiałam, gdy tylko zdałam sobie sprawę, że przez dłuższy czas dałam się manipulować. Wystarczyła otoczka pozornie dobrowolnego wyboru, żebym jako widz zaakceptowała niezwykle przemocową i bezkompromisową fabułę. W końcu oglądając serial w pełni, zdamy sobie sprawę, że tak naprawdę alternatywa każdego z bohaterów była, lekko mówiąc, beznadziejna. W związku z tym dla nich udział w rozgrywkach to jak być lub nie być. Kto w takiej sytuacji by nie zaryzykował?

Według Hwang Dong-hyuk serial Squid Game jest alegorią o współczesnym społeczeństwie kapitalistycznym. Warto jednak podkreślić, że inną interpretację produkcji usłyszymy od koreańskiego widza, a inną od polskiego. Dzieje się to głównie za sprawą różnic historycznych, społecznych oraz geograficznych. Zdecydowanie warto mieć to pod uwagą podczas analizy całej produkcji. To, co jednak można powiedzieć z całą pewnością, to to, że przesłanie Squid Game jest brutalne i niezwykle smutne. Dla Koreańczyków być może symbolizuje ona wartościowanie wszystkiego za pomocą waluty, ale dla mnie jest to obraz stawiający pod znakiem zapytania moralność i człowieczeństwo.

Squid Game

twórca Hwang Dong-hyuk

Setki spłukanych graczy przyjmują dziwne zaproszenie do udziału w grach dla dzieci. Nagroda jest kusząca, ale stawka — przerażająco wysoka.

Twórca: Hwang Dong-hyuk
Obsada: Lee Jung-jae, Park Hae-soo, Wi Ha-jun, Oh Young-soo, Jung Ho-yeon, Heo Sung-tae, Kim Joo-ryoung, Tripathi Anupam, You Seong-joo, Lee You-mi
Gatunek: Thriller
Kategorie: Trzymający w napięciu
Kraj produkcji: Korea
Kategoria wiekowa: 16+

Serial Squid Game jest dostępny do obejrzenia na Netflixie — zarejestruj się, najtańszy pakiet już od 29 zł za miesiąc.