HyperTransport 3.0 - skok w nadprzestrzeń

Badania naukowe jednoznacznie dowiodły, że mężczyźni o wiele bardziej niż kobiety w czasie rozmów lubią obstrzeliwać skrótowcami. Jeśli w specjalistycznej dyskusji nie pojawi się HT, MMX, XTR, KDE albo FPU - zgodnie z wnioskami specjalistów - nie czują się spełnieni. Wiedzą o tym wydawcy gazet, wiedzą producenci samochodów i komputerów.

Dziś spróbujemy opowiedzieć o jednym takim akronimie, a mianowicie o HT (HyperTransport) zwanym pierwotnie LDT (Lightning Data Transport). A jest o czym mówić, bo opublikowana niedawno wersja 3.0 specyfikacji może sprawić, że dzisiejsze komputery staną się jeszcze mniejsze, jeszcze szybsze, a zbudowanie z nich klastra w warunkach domowych będzie się ograniczało do zakupu odpowiedniego kabelka.

Sieci łączące procesory

Niecały rok temu na konferencji Networkers 2005 w Las Vegas przedstawiciel Cisco zapowiadał wprowadzenie na masowy rynek rewolucyjnych produktów sieciowych. Daty nie podał, opowiadał natomiast o schemacie ich działania: byłyby to switche i karty sieciowe, które zamiast korzystać ze złączy PCI, stanowiłby prawdopodobnie osobne, podłączane bezpośrednio do procesora chipy.

Jak Cisco chciało zrealizować swój plan, na razie nie wiadomo - wiadomo jednak, że wobec rosnących przepustowości sieci coraz częściej ograniczeniem stają się systemy składowania informacji (dyski twarde) oraz sterujące przesyłem danych po magistrali (mostki północny i południowy).

Zamierzenia uda się zrealizować, o ile, naturalnie, HyperTransport nie pokrzyżuje firmie planów. Być może to właśnie o nim opowiadało Cisco...?

Odrobina historii

Rok 2000 to moment przełomu. AMD wprowadziło już na rynek procesory z linii K7, jednak docelowi odbiorcy - firmy potrzebujące wydajnych serwerów - ciągle jeszcze się do nich nie przekonali. Rynek jest zdominowany przez procesory Intela, w dziedzinie układów wieloprocesorowych korporacja nie ma sobie równych.

Dla AMD szykują się ciężkie lata - wiadomo, popularność zyskuje się dzięki klasycznym komputerom PC, natomiast największe pieniądze płyną do producenta od firm, dla których wydatek rzędu kilkudziesięciu tysięcy dolarów na serwer nie jest niczym specjalnym. I tych korporacji bardzo brakuje. Oprócz wydajnych procesorów potrzebne jest bowiem coś jeszcze, co pozwoli szybko nakarmić je danymi.