Philips DVDR 75

Philips przygotował kolejną generację domowych nagrywarek DVD. Model 75 to wersja, na którą zdecyduje się zapewne większość kupujących - wydaje się optymalnym wyborem w swojej kategorii cenowej.

Cyfrowid Philipsa wyposażono w większość funkcji użytkowych, których poszukuje przeciętny użytkownik. Również ci zaawansowani, o ściśle sprecyzowanych oczekiwaniach, powinni zainteresować się nowym modelem Philipsa. Wypalarka nie zadowoli jednak klientów nieakceptujących jakościowych kompromisów. Jednym z minusów jest brak gniazd wideo standardu komponentowego. Szkoda, bo urządzenie tego typu dobrze nadawałoby się jako tuner TV przydatny właścicielom projektorów. Oczywiście 75-ka nadal może spełniać tę rolę, jednak wtedy zalecamy połączenie najlepszym dostępnym interfejsem, czyli S-Video, lub RGB na Euroscarcie (takie gniazdo mają np. nowe projektory Panasonica). Gniazda komponentowe znajdziemy w wyższym modelu DVDR 80, który kosztuje oczywiście więcej niż opisywana 75-ka.

Philips nadal jest wierny krążkom DVD+R i DVD+RW. Ten standard zapisu płyt jest uważany przez firmę za najlepszy. Rzeczywiście ma sporo zalet, jednak nie należy również zapominać o pewnych wadach. Po pierwsze, urządzenia DVD+R/+RW nie dysponują funkcją nagrywania i odtwarzania filmu jednocześnie. Pozwala na to DVD-RAM dostępny w modelach Panasonica. Kolejnym minusem jest niedoskonały mechanizm zapisu płyt przez wypalarki DVD+R/+RW. Chodzi o sytuację, kiedy między dwie audycje rozdzielone pustym miejscem na krążku chcemy nagrać program o czasie trwania dłuższym niż wspomniana luka. Gdy dostępny czas zostanie przekroczony, na wcześniej zapisanej audycji będzie nadpisany nowy program. Takich problemów nie ma w urządzeniach DVD-RAM, gdzie cyfrowid zapisze nową audycję tylko tam, gdzie znajdzie wolną, niezagospodarowaną przestrzeń. Z drugiej strony Philips tłumaczy ułomność zapisu chęcią oferowania użytkownikom jak największej kompatybilności nagranych płyt z odtwarzaczami DVD dostępnymi na rynku.

Rzeczywiście, krążki DVD+R są akceptowane przez większość nawet starszych odtwarzaczy DVD. Z naszych doświadczeń wynika, że jest to zgodność wyższa nawet niż krążków DVD-R. Od strony stylistycznej urządzenie Philipsa prezentuje się bardzo udanie. Ciekawym zabiegiem było przeniesienie szuflady napędu ze środka na lewą stronę płyty czołowej. Wyświetlacz zajmuje środek przedniego panelu, a prawa strona okupowana jest przez dwa okrągłe moduły kryjące guziki sterowania podstawowymi funkcjami i strzałki kierunkowe do poruszania się po menu urządzenia. Pod odchylaną klapką ukryto podręczne wejścia wideo i przydatne złącze FireWire, pozwalające na cyfrową transmisję filmów z kamery cyfrowej na płytę DVD. Dla wielu użytkowników istotną informacją będzie to, że Philipsa można podłączyć kablem FireWire bezpośrednio do komputera. W ten sposób film poddany obróbce w komputerze można bez straty jakości wypalić bezpośrednio na krążku optycznym w stacjonarnej nagrywarce. Na podobne zabiegi nie pozwalają np. cyfrowidy Panasonica, który blokuje możliwość bezpośredniego połączenia z komputerem.

Jeśli chodzi o poziom obsługi, kluczowy czynnik decydujący o łatwości obsługi skomplikowanego urządzenia, jakim jest magnetowid cyfrowy, Philips wypada dobrze. Ustawienie parametrów nagrywania oraz początkowa kalibracja tunera telewizyjnego są bardzo proste. Na początku użytkownik staje przed zadaniem konfiguracji tunera telewizyjnego i ustawienia podstawowych parametrów wyjść audio-wideo. Dane o stacjach telewizyjnych można pobrać z telewizora, o ile ten ma magistralę CinemaLink. Technologia ta jest stosowana także w wielu telewizorach innych producentów, istnieje więc duże prawdopodobieństwo poprawnej współpracy wypalarki nie tylko z holenderskimi urządzeniami. Stacje telewizyjne można wyszukać automatycznie. Jeśli znalezione kanały mają telegazetę, to automatycznie zostaną nadane im także nazwy. Te można także zmienić ręcznie, posortować je według własnych upodobań, a nawet pobrać ich spis z tunera satelitarnego. W stosunku do poprzednika - modelu 890 - bez zmian pozostały liczba i rodzaj dostępnych trybów nagrań.

Najlepszą jakość uzyskamy, wybierając opcję HQ. Wtedy na płytę o pojemności 4,7 GB wejdzie godzina filmu. Jakość zapisu jest doskonała, ślady kompresji są praktycznie niewidoczne. Dźwięk jest nagrywany w standardzie Dolby Digital 2.0. Jeśli nie zależy nam na aż tak doskonałym obrazie, to warto skorzystać z niewiele słabszego trybu SP. Pozwoli on na umieszczenie na krążku dwóch godzin filmu. Straty jakości są tu niewielkie, przy dobrym jakościowo materiale źródłowym (np. kamery cyfrowej) wydaje się, że jest to tryb optymalny. Przy innych dostępnych programach zapisu czas nagrania wynosi: SP+ - 2,5 godz., EP - 4 godz., a EP+ - 6 godz. O ile SP+ oferuje jakość obrazu, do której nie można zbytnio mieć zastrzeżeń, o tyle już zapis EP i dłuższe nadają się praktycznie wyłącznie do nagrania filmów, które nie mają trafić do domowej kolekcji. Każda płyta DVD+R/+RW, która zostanie nagrana przez Philipsa, automatycznie otrzymuje przydatne menu ekranowe pozwalające na łatwą nawigację po jej zawartości. Menu jest na krążku na stałe, tak więc działa także w odtwarzaczach DVD. Informacje o filmie obejmują początkowy kadr danego fragmentu wideo (można go zmienić), nazwę nagrania, jego czas i tryb jakości zapisu. Nagrywarkę możemy polecić z czystym sumieniem. Jako magnetowid cyfrowy sprawdza się bardzo dobrze. Urządzenie, w stosunku do konkurentów, ma też zalety i wady. Nie można jednoznacznie stwierdzić, że to produkt lepszy lub gorszy od konkurencji.

Wiadomo jednak, że jakość nagrań jest znakomita, a prostota obsługi uprzyjemnia codzienne użytkowanie.