Potok krwi i dolarów, czyli Ród Smoka od HBO. Co za otwarcie! [RECENZJA]

Przed twórcami Rodu Smoka stało podwójne wyzwanie. Z jednej strony widzowie oczekiwali, że nowy serial pokaże klasę początkowych sezonów Gry o Tron – skrzących się od finezyjnych dialogów, plot twistów i skomplikowanych postaci. Jakby tego było mało, wszyscy po cichu liczyli, że Ród zatrze niesmak po finale Gry i pozwoli puścić w zapomnienie to, jak scenarzyści zarżnęli poprzedni serial. Czy udało się spełnić te wygórowane oczekiwania?

Z lotu smoka

Jak doskonale wiedzą widzowie Gry o Tron (i seriali w ogóle) dobry początek o niczym jeszcze nie świadczy. A jednak obejrzawszy pierwszy odcinek Rodu Smoka trudno nie poczuć euforii – HBO dołożyło bowiem wszelkich starań, by w ciągu kilkudziesięciu minut widza oszołomić, zachwycić, przerazić i wprawić w nostalgię.

Zobacz również:

• Nie tylko Ród Smoka. Wszystkie spin-offy Gry o Tron – ile razy powrócimy do Westeros?

Od pierwszych minut odcinka rzuca się w oczy gigantyczny budżet, który wyłożono na stworzenie serialowego świata. Początki Gry o Tron były dość kameralne – zaczęło się od zaśnieżonego lasu, peryferyjnego zamku i grupki lekko zapuszczonych bohaterów. W Rodzie Smoka twórcy obrali inną strategię – serial od razu przenosi widza do rozległych sal i bogatych komnat, z grzbietu smoka każe podziwiać stolicę królestwa i nurkować w gore. Wszystko jest tu królewskie, imponujące, wspaniałe. Praca scenografów, kostiumografów i speców od efektów specjalnych jest najwyższych, nomen omen, lotów i udowadnia, jak wspaniałym polem do artystycznego popisu może być produkcja fantasy.

Szczególnie spektakularne wrażenie robią oczywiście gigantyczne smoki, groźne i fascynujące. Wspaniale jest też zobaczyć w całej okazałości Czerwoną Twierdzę, zwłaszcza pamiętając jej los z zakończenia Gry o Tron.

Portret rodzinny

Pierwszy odcinek Rodu Smoka to również popis scenariuszowej zręczności. Przede wszystkim twórcy obronną ręką wychodzą z genealogicznych zawiłości, będących zarzewiem całego konfliktu. W treściwym prologu narratorka przeprowadza widza przez meandry dojścia Viserysa do władzy, a kolejne minuty gładko wprowadzają następnych członków rodu Targaryenów.

Na korzyść klarownej fabuły przemawia fakt, że w Rodzie Smoka jest mniej bohaterów, niż w Grze o Tron – tutaj spór toczy się głównie w obrębie jednej rodziny. Targaryenowie są ze sobą silnie zżyci, co może trochę dziwić, gdy przypomnimy sobie ostatnich przedstawicieli upadłego rodu. W pierwszym odcinku scenarzyści mistrzowsko rozrysowują plątaninę łączących ich uczuć – od miłości i fascynacji, poprzez erotyczne napięcie, aż do zazdrości i żalu. W rodzinne zawirowania zręcznie wplatają też wątki "osób postronnych" – ambitnego lorda Corlysa Velaryona (Steve Toussaint), przebiegłego namiestnika, ser Hightowera (Rhys Ifans) czy jego niewinnej córki, Alicent (Olivia Cooke).

Szczególnie jasno błyszczy Viserys, grany przez znakomitego Paddy'ego Considine. Wszyscy, którzy mieli wątpliwości co do tego castingu, mogą odetchnąć z ulgą. Aktor doskonale wydobywa niuanse postaci króla, wiarygodne tworząc postać dobrego człowieka starającego się postępować słusznie w trudnych okolicznościach. W niczym nie ustępuje mu Emma D’Arcy jako Rhaenyra, kreująca postać ambitnej dziewczyny, szukającej innej drogi niż ta, przewidziana przez społeczne konwenanse.

Seks, rzeź i (nie)święta rodzina

W Rodzie Smoka nie brakuje oczywiście tego, co HBO i widzowie lubią najbardziej – rzezi i seksu. Jak na jeden odcinek sporo tu odciętych kończyn, kałuż krwi i rozprutych zwłok. Orgię śmierci równoważy ta erotyczna – możemy być już pewni, że Daemon Targaryen (Matt Smith) będzie dla twórców głównym pretekstem do wprowadzania scen malowniczej kopulacji.

Cielesne ekscesy w pierwszym odcinku Rodu Smoka to jednak coś więcej niż pornografia. Najlepszym tego dowodem jest świetna sekwencja, w której krwawy turniej rycerski zestawiono z porodem. W obu scenach mamy krew, ból i krzyk, narodziny splatają się z zabijaniem, życie walczy ze śmiercią, a pierwiastek żeński z męskim. Widz zostaje zanurzony w niesamowitą mieszankę fizycznych i psychologicznych ekstremów, wizualnego i emocjonalnego szaleństwa. Antycypuje to charakter serialu, ale też ukazuje nastawienie scenarzystów, zainteresowanych stworzeniem wielowymiarowej opowieści o egzystencjalnym wymiarze.

Opowieść większa niż życie?

Mimo znakomitego otwarcia serialu, trudno oprzeć się pytaniu, czy Ród Smoka ma szansę stać się popkulturowym fenomenem na miarę Gry o Tron. Czy aby na pewno nowi bohaterowie są w stanie wpłynąć na wyobraźnię równie silnie, co Starkowie i Lannisterowie? Czy zamknięta historia jednej rodziny ma szansę w starciu z wielowątkową sagą o aspektach nie tylko politycznych, ale i apokaliptycznych? Te pytania musieli sobie zadawać również twórcy Rodu Smoka, bo w opowieść wpletli nić łączącą nową historię z Grą o Tron.

Potrzeba opowieści większej niż życie jest w pełni zrozumiała, podobnie jak nawiązanie do poprzedniej ekranizacji prozy George'a Martina. Mam tylko nadzieję, że ta niewielka przystawka z czasem nie przerodzi się w danie główne, a to z kolei w odgrzewany kotlet – Ród Smoka ma bowiem potencjał na o wiele więcej.

Zobacz także: Pierścienie Władzy czy Ród Smoka? Pojedynek seriali – zwycięzca jest oczywisty