Wojna formatów

Zastanawiasz się nad tym, w jakiej postaci najlepiej opublikować swój film? Dzięki naszemu zestawieniu będzie ci łatwiej podjąć ostateczną decyzję.

W zależności od tego, do jakiego grona odbiorców skierujesz swoje dzieło, możesz wybierać wśród kilku formatów wideo. Pamiętaj o tym, że decydując się na udostępnienie filmu w Internecie, musisz pójść na kompromis w kwestii jakości obrazu oraz dźwięku, szczególnie w wypadku transmisji strumieniowej w serwisach wideo. W sytuacji, gdy planujesz zapisać film na nośniku CD lub DVD, masz do wykorzystania określoną pojemność krążka. Za każdym razem powinieneś zwracać uwagę na takie parametry, jak typ kodeka wideo, rozdzielczość obrazu, format dźwięku oraz liczbę klatek filmu wyświetlanych w ciągu sekundy. Nie bez znaczenia pozostaje również kompatybilność z urządzeniami przenośnymi. Musisz się liczyć z tym, że potencjalna widownia będzie chciała obejrzeć twój film na miniaturowym ekranie odtwarzacza multimedialnego lub telefonu komórkowego. Poniżej prezentujemy krótką charakterystykę najpopularniejszych obecnie formatów wideo. Znajdziesz tu również tabelę z podsumowaniem parametrów, dzięki której będzie ci łatwiej porównać poszczególne formaty i wybrać najodpowiedniejszy do swoich potrzeb.

DVD

Standardowo masz do dyspozycji dwa rodzaje nośników DVD. Pierwszy z nich i zdecydowanie najpopularniejszy ma 12 cm średnicy i mieści 4,7 GB lub 8,5 GB w wersji dwuwarstwowej (Dual Layer). Drugi to tzw. Mini DVD (krążek o średnicy 8 cm mieści 1,4 GB lub 2,6 w wersji DL). Format DVD wykorzystuje kodek MPEG-2, a dopuszczalne tryby rozdzielczości prezentują się następująco: 720x480, 704x480, 352x480 oraz 352x240 pikseli w wypadku NTSC. W systemie PAL rozdzielczość obrazu jest następująca: 720x576, 704x576, 352x576, 352x288 pikseli. Masz do dyspozycji dwa tryby obrazu - 4:3 oraz 16:9. Liczba klatek filmu wyświetlanych w ciągu sekundy została ustalona na 25 dla PAL i 29,97 dla NTSC. Na płycie DVD materiał wideo przechowywany jest w specjalnych plikach o nazwie VOB.

VCD

Świat po raz pierwszy usłyszał o VCD w 1993 roku za sprawą firm Sony, Philips, Matsushita i JVC. Obecnie jest to nadal popularny sposób przechowywania plików wideo, porównywalny z jakością typowej kasety VHS. Do kodowania obrazu wykorzystywany jest kodek MPEG-1. Standardowa rozdzielczość obrazu w wypadku PAL wynosi 352x288 pikseli, zaś w NTSC - 352x240 pikseli. Liczba klatek na sekundę to: 25 (PAL) i prawie 30 (29,97, NTSC). Za kompresję dźwięku odpowiedzialny jest kodek MPEG-1 Audio Layer II, znany pod potoczną nazwą MP2. Na tradycyjnej płycie CD o pojemności 700 MB możesz nagrać film VCD trwający 74 minuty. W wypadku płyt o podwyższonej pojemności (800 MB) czas ten wydłuża się do 80 minut. Należy wspomnieć o tym, że VCD umożliwia dzielenie filmu na rozdziały i dodawanie menu nawigacyjnego podobnego do tego, które spotyka się na płytach DVD.

SVCD

Główną ideą SVCD jest polepszenie parametrów obrazu znanych z VCD. W miejsce wysłużonego kodeku MPEG-1 pojawia się MPEG-2. Zwiększona zostaje nominalna rozdzielczość obrazu. W systemie PAL to 480x576 pikseli, zaś w NTSC - 480x480 pikseli. W kwestii dźwięku zmienia się relatywnie mniej, ponieważ SVCD operuje również na formacie MP2. Różnica polega na zwiększeniu zakresu współczynnika bitrate (patrz ramka) oraz zdublowaniu liczby kanałów audio (VCD - dwa kanały mono lub jeden stereo; SVCD - cztery kanały mono lub dwa stereo). Podobnie jak w wypadku VCD, film na krążku SVCD może również zostać podzielony na rozdziały i opatrzony stosownym menu nawigacyjnym. Zarówno w wypadku VCD, jak i SVCD zawartość wideo przechowywana jest w plikach DAT.

DivX

Popularność tego formatu w głównej mierze spowodowana jest zdolnością kompresji materiałów wideo do plików o dużo mniejszym rozmiarze z zachowaniem przyzwoitej jakości. Za konwersję odpowiedzialny jest tym razem kodek MPEG-4 Part 2, znany również jako MPEG-4 ASP. Standardowe tryby rozdzielczości obrazu w wypadku DivX zależą od środowiska, w którym plik został zakodowany. Dla typowego kina domowego będzie to 720x480 pikseli (30 klatek na sekundę) oraz 720x576 pikseli (25 klatek na sekundę). Aby przekonać się o ogromnym potencjale tego formatu, wystarczy wspomnieć, że najnowsza wersja kodeka DivX potrafi generować obraz w najwyższym trybie rozdzielczości HD - 1080 p (1920x1080 pikseli z prędkością 60 klatek na sekundę). W kwestii dźwięku możesz zastosować pliki w formacie MP3, WMA, AAC. Obsługiwany jest również dźwięk przestrzenny w standardzie AC3. Więcej informacji można znaleźć nahttp://www.divx.com.

Flash Video

Jaki jest najpowszechniej używany format wideo w ciągu ostatnich miesięcy? Wbrew pozorom nie chodzi tu wcale o AVI, MPEG lub MOV. Triumfy święci natomiast FLV, czyli Flash Video, format najczęściej wykorzystywany w internetowych serwisach typu YouTube. Jedna z największych zalet Flash Video to kompatybilność z różnymi systemami operacyjnymi. Za odtwarzanie plików FLV standardowo odpowiedzialny jest Adobe Flash Player, dostępny jako wtyczka do przeglądarek internetowych Internet Explorer, Firefox oraz Opera. Zawartość Flash Video może być także zaszywana w plikach SWF. Oczywiście, poza domyślnym odtwarzaczem Adobe, pliki FLV odczytają również odtwarzacze z filtrem DirectShow lub biblioteką FFmpeg (MPlayer, VLC media player, Media Player Classic). W większości wypadków typowy plik FLV zbudowany jest na podstawie kodeka H.263, znanego pod nazwą Sorenson. Dźwięk w takim filmie jest zakodowany w formacie MP3, aczkolwiek dopuszczalne jest również stosowanie formatu ADPCM. Więcej informacji można znaleźć nahttp://www.adobe.com.