Internet na spacerze

Stałe łącze w komórce? Może jeszcze nie teraz, ale i tak najnowsze telefony GSM podłączone do notebooka umożliwiają dość szybki dostęp do Internetu z dowolnego miejsca.

Idea w pełni mobilnego dostępu do Internetu niedawno zaczęła nabierać realnych kształtów. Wszyscy operatorzy komórkowi, działający w Polsce, od dłuższego czasu promują usługi transmisji danych, jednak dopiero w ostatnich miesiącach ich oferty w tym zakresie stały się naprawdę atrakcyjne. Wprowadzenie na rynek technologii HSCSD czy GPRS pozwoliło na zwiększenie prędkości dostępu do Internetu przez komórkę i uczynienie bezprzewodowego surfowania bardziej komfortowym. Najszybsze z oferowanych obecnie przepustowości to już nie "mizerne" 9,6 Kb/s, ale rzeczywiste 28,8 Kb/s, 38,4 Kb/s, czy 43,2 Kb/s. Takie szybkości transmisji zapewniają komfort pracy porównywalny z dostępem do sieci przez tradycyjny modem analogowy, podłączany do gniazdka telefonicznego.

Notebook + komórka = Internet

Na rynku dostępnych jest wiele modeli telefonów komórkowych, które można wykorzystać do połączenia z Internetem. Istnieją różne możliwości połączenia aparatu komórkowego z komputerem przenośnym: za pomocą kabla lub portu podczerwieni (jeśli telefon ma wbudowany modem). Nokia jeszcze bardziej uprościła sprawę, wprowadzając telefon w kształcie karty, którą należy włożyć do gniazda PCMCIA komputera przenośnego.

Jeśli zamierzamy kupić aparat, najlepiej wybrać taki, który ma wbudowany modem i zapewnia transmisję danych w standardzie GPRS lub HSCSD. Do tego typu modeli należą m.in. popularna Nokia 6210, Motorola Timeport 260, Ericsson T39m czy Siemens S40. Dysponując nieco starszym aparatem, trzeba się liczyć z ograniczeniem prędkości do 9,6 Kb/s, a w niektórych przypadkach również z koniecznością zakupu odpowiedniej karty GSM do notebooka (jeśli telefon nie ma zintegrowanego modemu). Jest także inna możliwość: skorzystanie ze specjalnego zestawu, przeznaczonego do połączenia komputera i telefonu danej marki.

Podłączenie telefonu komórkowego do komputera z reguły polega na zastosowaniu specjalnego kabla, który najczęściej nie jest dystrybuowany wraz z telefonem. Kabel z jednej strony jest zakończony złączem RS-232, na drugim końcu ma złącze odpowiednie dla danego telefonu komórkowego. Fizyczne połączenie komputera i telefonu nie zapewnia oczywiście dostępu do Internetu. Niezbędnym elementem jest oprogramowanie do obsługi transmisji danych dla konkretnego modelu telefonu komórkowego. Odpowiednie sterowniki są dostarczane przez producentów telefonów. Wraz z nowszymi aparatami są one dystrybuowane na płytach CD z innymi aplikacjami umożliwiającymi np. obsługę wiadomości SMS, back-up danych (książka telefoniczna, inne wpisy) czy komponowanie i wgrywanie nowych dzwonków do telefonu.

Podłączamy telefon do komputera

Instalowanie sterowników GSM w komputerze przebiega podobnie jak w modemach analogowych. Czasem nawet jest łatwiejsze. Proces ten odbywa się w tradycyjny sposób: 1) łączymy telefon i komputer odpowiednim kablem; 2) instalujemy dostarczone przez producenta oprogramowanie; 3) konfigurujemy połączenie dial-up. W nowych, testowanych przez nas aparatach proces ten był wręcz banalny, niezależnie czy instalowany był telefon z technologią GPRS lub HSCSD, czy karta PCMCIA GSM (Nokia Phone Card 2.0). Komórkowy modem jest widziany w systemie Windows jako tradycyjny modem zewnętrzny (Panel sterowania>Modemy>Ogólne), a w takich modelach rzadko występują problemy instalacyjne. Dostarczone przez producentów płyty z oprogramowaniem najczęściej mają funkcją "auto-run". Tuż po włożeniu do napędu CD-ROM uruchamia się więc odpowiednia aplikacja, która prowadzi użytkownika poprzez wszystkie etapy instalowania. Miało to miejsce w przypadku testowanych Nokia 6210, Nokia Phone Card 2.0, Siemens S40, Ericsson T39m i 520m oraz Motorola T260. Czynności użytkownika zwykle ograniczają się do zaznaczenia konkretnych opcji i odpowiedzi na pytania. Warunkiem bezproblemowej instalacji jest brak konfliktów na porcie COM, przypisanym danemu złączu RS-232.

Konkrety, czyli Nokia Card Phone

Nokia Card Phone (NCP) to urządzenie, które spopularyzowało w Polsce dostęp do Internetu przez GSM, zwłaszcza wśród użytkowników korporacyjnych. Druga wersja tego modelu (Card Phone 2.0) obsługuje technologię HSCSD, czyli transmisję danych z prędkością do 43,2 Kb/s. NCP to chyba najbardziej poręczne z dostępnych na rynku, dedykowane rozwiązanie komunikacyjne dla komputerów przenośnych i sieci GSM. Inżynierom Nokii w karcie standardu PCMCIA udało się zawrzeć modem i w pełni funkcjonalny telefon komórkowy.

Przystępując do instalacji urządzenia, najpierw należy uruchomić program z załączonej w komplecie płyty. Kartę w gnieździe PCMCIA komputera możemy umieścić dopiero wtedy, gdy na ekranie pojawi się odpowiedni komunikat. W przeciwnym razie Windows zainstaluje standardowe sterowniki do obsługi modemów i nie będzie możliwe korzystanie z bezprzewodowych połączeń i funkcji telefonicznych karty. Po zainstalowaniu oprogramowania zestaw aplikacji Windows uzupełni narzędzie nazwane Nokia Card Phone 2.0. Aplikacja ta pozwala na komfortowe sterowanie wszelkimi funkcjami komunikacyjnymi urządzenia i przy pierwszym uruchomieniu importuje z karty SIM wszelkie zapisane na niej informacje (książka telefoniczna, wiadomości SMS). NCP 2.0 nie umożliwia jednak inicjowania połączeń internetowych, lecz jedynie ustalenie jego parametrów (zakładka - Modem w opcji Settings programu).

Konfigurowanie połączenia z siecią odbywa się tradycyjnie poprzez utworzenie nowego połączenia dial-up. Niewiele różni się ona od konfigurowania stacjonarnego połączenia z Internetem (np. poprzez 0202122). W systemach Windows 95/98 w opcji Mój Komputer>DialUp Networking należy wybrać opcję "Utwórz nowe połączenie". Jako modem wybieramy kartę NCP 2.0. Następnie trzeba podać numery do internetowej bramki naszego operatora. NCP korzysta z technologii HSCSD, dlatego możemy założyć, że taką kartę będą najczęściej używali klienci sieci Plus GSM. Szybkość transmisji (pobierania danych) możemy więc ustawić na maksymalne 43,2 Kb/s. Prędkość wysyłania danych nie przekroczy jednak 14,4 Kb/s. Do regulacji szybkościowych parametrów połączenia służy odpowiedni suwak w aplikacji NCP (zakładka Settings>Modem). Po utworzeniu nowego połączenia, w jego opcjach ustalamy jedynie adresy serwera DNS. Po tych zabiegach można przystąpić do połączenia z Internetem. Numerem dostępowym w Plusie jest 601 100 123. Login i hasło do sieci są takie same - należy wpisać: plusgsm. Połączenie jest inicjowane nieco szybciej, niż przy korzystaniu z tradycyjnych modemów analogowych, ale nie tak błyskawicznie jak w sieci ISDN. Korzystanie z szybkiego połączenia (powyżej 9,6 Kb/s - wykorzystującego HSCSD) jest możliwe jedynie w przypadku aktywowania opcji szybkiej transmisji danych na karcie SIM użytkownika. Przypomina o tym zresztą odpowiedni komunikat w panelu sterowania aplikacji NCP. Po inicjacji połączenia i udanym zalogowaniu do sieci, na pasku zadań Windows pojawia się znana ikona, symbolizująca modemowe połączenie z Internetem. Karta NCP ma niewielką składaną antenę. Przy dostatecznym poziomie sygnału jakość (szybkość) połączenia sieciowego nie odbiega od uzyskiwanej przez linie miedziane. O tym, że korzystamy z GSM, od czasu do czasu przypomina charakterystyczny dźwięk z głośników notebooka, wzbudzanych przez mikrofale.